رفتن به محتوای اصلی

از خویش پر کشانم هر شب به منزل روح


از خویش پر کشانم هر شب به منزل روح

روزان چون بازگردم مست و خراب و بی تاب


اصوات عشق بشنو در گوش، وزوزانی

نور خدای بنگر ای چشم مست بی خواب


حلمی


برگرفته از : غزل شماره ۲۱۷